Φυσικοὶ συμβολισμοὶ στὴν Βυζαντινὴ γραμματεία

Ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν φύση στὴν ἀρχαιό­τη­τα καὶ τὸν μεσαίωνα εἶναι ἄμεση καὶ οἱ προσλαμβάνουσες εἰκόνες ἀπὸ αὐτὴν διαμορφώνουν τὶς σχετικὲς ἀντιλήψεις γιὰ τὴν σημασία τῆς ὕπαρξης κάθε ὄντος τοῦ φυσικοῦ κόσμου στὴν ἀνθρώπινη ζωή. Αὐτὸ εἶναι φυσικό, καθὼς ἀναφερόμαστε χρονικὰ σὲ ἀγροτικὲς κοινωνίες, οἱ ὁποῖες ἐξαρτῶνται ἄμε­σα ἀπὸ τὴν φύση.
Οἱ συμβολισμοὶ ἀποτελοῦν μία νέα ἀντιμετώπιση τοῦ φυ­σικοῦ κόσμου ποὺ ἔχει σκοπὸ τὴν δοξολογία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν χριστιανικὴ διδαχή, καθὼς ἡ προβολὴ τῆς συμπεριφορᾶς τῶν ὄντων τῆς φύσης συμβάλλει ὡς πρότυπο τῆς ἀνθρώπι­νης καθημερινότητας, τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς χαρίζει στὸν ἄνθρωπο προκειμένου νὰ λαμβάνει μηνύματα γιὰ τὴν δική του ζωή.
Οἱ συμβολισμοὶ τῶν ὄντων τοῦ φυσικοῦ κόσμου στὸ Βυζάντιο πηγάζουν ἀπὸ τὴν παρατήρηση τῆς φύσης, τὴν δημιουργία πάγιων ἀντιλήψεων σχετικὰ μὲ κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ καὶ τὴν φιλοσοφικὴ προέκταση ποὺ προκύπτει γιὰ τὴν ὕπαρξή του δίπλα στὸν ἄνθρωπο.